Łubin biały

Pomimo, że w uprawie strączkowych w ostatnich latach nadal panuje regres należałoby bliżej się przyjrzeć poszczególnym gatunkom. Uważa się, że łubin jest gatunkiem przyszłościowym. Łubin odgrywa bardzo duże znaczenie jako roślina fitosanitarna, szczególnie w płodozmianach zbożowych.

Rolnicy na szkoleniach często pytają o gatunki roślin strączkowych, które można uprawiać na glebach dobrych. Jednym z takich perspektywicznych gatunków na glebach zwięzłych jest łubin biały, chociaż jest najmniej rozpowszechniony i uprawiany głównie na południu kraju. Łubin biały ma najdłuższy okres wegetacji (130-150 dni) spośród wszystkich roślin strączkowych uprawianych w Polsce. Podstawowym kierunkiem w hodowli roślin łubinu białego jest skrócenie okresu wegetacji tak, aby dojrzewał on w sierpniu. Popularność uprawy zwiększy się z chwilą wprowadzania form samokończących i jest to zarazem największą nadzieją dla producentów własnego białka w gospodarstwie. Przykładem takiej odmiany jest Boros zarejestrowana w 2003 r. przez Hodowlę Roślin Smolice sp. z. o.o, Oddział w Przebędowie. Firma ta produkuje jeszcze tradycyjną odmianę Butan (2000 r.). Jednak ze względu na suszę odmiana Boros słabo wyrosła w tym roku. Rolnicy chętniej kupują tradycyjną odmianę Butan. Zamówienia na nasiona już dzisiaj można składać do Przebędowa. K/ Murowanej Gośliny.

Najodpowiedniejszymi przedplonami dla łubinu są zboża, w drugim lub w trzecim roku po oborniku. Przerwa w uprawie po sobie winna wynosić co 4-5 lat, a w stanowiskach mocniejszych co 5-6 lat. Nie powinno się uprawiać łubinu po innych motylkowych oraz bezpośrednio po okopowych na oborniku, ponieważ przedłuża on wegetację i obniża jakość nasion. Podobnie jak przy innych gatunkach łubinu, zaleca się siew o ile to możliwe, w II połowie marca. Przy wczesnym siewie zachodzi zjawisko jarowizacji oraz zgromadzona jest duża ilość wody w glebie, która ma wpływ na dobre wschody roślin i wysokość plonu nasion. Każde opóźnienie siewu wpływa na wytwarzanie większej masy wegetatywnej oraz przedłużenie kwitnienia.

Zalecana jest obsada w ilości 60-80 roślin/m2 z zastosowaniem większej na glebach lekkich. Zalecana rozstawa międzyrzędzi wynosi 25-30 cm przy zachowaniu głębokości siewu 3-4 cm.

Niektórzy producenci sieją już łubin biały siewnikami punktowymi, ponieważ spłaszczone nasiona są nierównomiernie podawane do przewodów nasiennych przez kołeczkowe aparaty wysiewające.

Spośród chorób jakie zagrażają łubinowi białemu należy wymienić: fuzariozę, antraknozę, plamistość liści, szarą pleśń oraz rdzę brunatną. Łubin biały podobnie jak i łubin żółty wymaga większym stopniu oprysków niż łubin wąskolistny na antraknozę, dlatego należy liczyć się przed podjęciem decyzji o uprawie z większymi kosztami ochrony roślin tego gatunku.

Piotr Mantycki
K-PODR w Minikowie