Żywienie nutrii

Nutria jest roślinożernym zwierzęciem z prostym, jednokomorowym żołądkiem, który u dorosłych osobników ma objętość ok. 500 cm3.

Z wierzęta te w warunkach naturalnych żywiły się przeważnie soczystymi, podwodnymi częściami roślin, które są ubogie we włókno, a bogate w cukier i skrobię.

Nie potrafią tak dobrze jak króliki wykorzystywać włókna zawartego w paszach zielonych, trawie i sianie, co koniecznie należy uwzględnić przy układaniu dawek żywieniowych.

W warunkach hodowli klatkowej trudno jest pokryć potrzeby nutrii na naturalne pasze takie, jak: korzenie, cebulaste, delikatne części wodnych roślin. Z tego też względu na fermach zastępuje się je różnymi mieszankami paszowymi, koncentratami roślin zbożowych i innymi paszami w określonej wzajemnej proporcji.

W różnych okresach hodowlanych optymalny poziom białka strawnego w dawkach dla nutrii powinien wynosić 13–15% w stosunku do suchej masy. Udowodniono, że po obniżeniu poziomu białka strawnego z 15% do 12–13% zwiększa się zużycie pasz na przyrosty o około 7%, do nawet 10%.

Optymalny poziom tłuszczu w dawkach pokarmowych jest niewielki i waha się w granicach 3–5% w stosunku do suchej masy, z czego całość jest dostarczana z paszami, przez co nie potrzeba specjalnych dodatków tego składnika.

Norma włókna surowego dla dorosłych nutrii waha się w granicach 5–10% suchej masy. Wyższa zawartość tego składnika jest słabo trawiona, a ponadto pogarsza wykorzystanie innych składników odżywczych.

W żywieniu nutrii do dziś stosuje się najczęściej system tradycyjny, oparty głównie na zielonkach i paszach objętościowych, a tylko częściowo na paszach bardziej wartościowych. Wyróżniamy 3 rodzaje żywienia tych zwierząt:

n żywienie tradycyjne z wykorzystaniem całego asortymentu świeżych pasz pochodzenia gospodarczego, soczystych korzeniowych, zielonek z traw i motylkowych, objętościowych suchych oraz treściwych wysokobiałkowych pochodzenia roślinnego i zwierzęcego.

n żywienie pełnodawkową, półwilgotną mieszanką z rozdrobnionych pasz zbożowych i pasz treściwych oraz pociętych zielonek i soczystych pasz objętościowych.

n żywienie pełnodawkowymi, suchymi mieszankami granulowanymi, przy swobodnym dostępie do wody, szczególnie polecany dla ferm większych.

W żywieniu nutrii można wyróżnić dwa okresy: letni i zimowy.

W okresie letnim żywienie trwa od maja do końca października, a czasem i dłużej. W żywieniu tradycyjnym w okresie letnim skarmiane są głównie pasze zielone z własnej produkcji takie, jak: słonecznik, kukurydza, mieszanki zbożowe, trawy i motylkowate. Zielonki z przeznaczeniem dla nutrii należy kosić możliwie jak najwcześniej, nie później niż do okresu kwitnienia, co wiąże się bardzo z ich wartością pokarmową, strawnością oraz zjadaniem przez zwierzęta. Poza tymi paszami stosuje się również dodatek pasz treściwych. W tym okresie zapotrzebowanie na energię w 80–85% powinno być pokrywane przez pasze treściwe (głównie śruty zbożowe i mieszanki przemysłowe), 15–20% energii powinno pochodzić z zielonek, a zwłaszcza z traw i motylkowatych, a jedynie 5% z ziarna strączkowych, makuchów lub drożdży.

W drugim okresie żywienia, okresie zimowym podstawowym pokarmem są okopowe korzeniowe.

Marchew – odznacza się właściwościami dietetycznymi, a buraki pastewne są bardzo mlekopędne. W mniejszych ilościach stosowana jest również brukiew, rzepa ścierniskowa  i buraki ćwikłowe.

Bardzo wartościową paszą w tym okresie dla nutrii są również kiszonki, jednak do dziś bardzo mało osób wykorzystuje je w żywieniu tych zwierząt, czego przyczyną może być nieumiejętność wprowadzenia ich do dawki pokarmowej i przyzwyczajenia do nich nutrii.

Podobnie jak w okresie letnim zapotrzebowanie na energię powinno być w 70–85% dostarczane z paszami treściwymi.

Janusz Wiśniewski,
KPODR Minikowo,
Oddział w Zarzeczewie, PZDR w Lipnie
fot. pixabay