Ptasia różnorodność w przydomowym kurniku

Obecny czas zachęca do zwrócenia szczególnej uwagi na otoczenie jakie znajduje się dookoła nas, jest to dobry moment na pracę w ogródku, czy też rozpoczęcie nowego hobby, które może zapoczątkować wspaniałą przygodę w drobiarskim świecie. Drób grzebiący pod względem różnorodności jest niezwykły. Kury ras ozdobnych mogą śmiało być nazywane zwierzętami towarzyszącymi. Nie chodzi o to, że towarzyszą one człowiekowi od wieków. Tylko o to, że w niektórych przypadkach stają się naszymi pupilami jak psy czy koty, dostają imiona i są otaczane szczególną opieką. W Polsce istnieje wiele klubów, stowarzyszeń, które zrzeszają sympatyków drobiu ozdobnego, są to grupy otwarte na wszystkie rasy, ale też i tematyczne, do których zapisać się mogą hodowcy wybranej rasy. W tym artykule chciałabym Państwu przybliżyć kilka ras, które możemy spotkać na wystawach, pokazach drobiu w naszym kraju.

Czubatka polska

Jest to jedna z najstarszych ras kur ozdobnych. Do Polski trafiła z terenów Rosji wraz
z mongolskimi ludami. Jest to kura, która wyróżnia się bujnym czubem na głowie i brodą. Posiada delikatną budowę. Występuje w kilku odmianach barwnych – m.in. czarnej, białej, srebrnej, wielbłądziej (karmelowej). Są to kury odporne na niekorzystne warunki środowiska jednak nie należy dopuścić do zmoczenia ich czuba, z tego względu należy zwrócić uwagę na wilgotność w kurniku. Musi być on suchy, a wybiegi najlepiej jakby były pozbawione błota. Oprócz tego przestrzeń dookoła kurnika powinna być zabezpieczona przed drapieżnikami również tymi, które atakują z góry (jastrzębie). Kury ze względu na swój czub mają ograniczone pole widzenia. Najbezpieczniej utrzymywać czubatki w wolierach. Waga kogutów typu standard wynosi dochodzi do  2,5 kg kur do 2 kg, istnieje również typ miniaturowy i wtedy waga kogutów wynosi ok. 0,9 kg natomiast kur ok. 0,8 kg. Ilość zniesionych jaj waha się od 100 do 140 w ciągu roku.

Kura jedwabista

Nazwę swoją zawdzięcza charakterystycznym piórom, które wyglądają jak futro. Pochodzą one z Chin i tam były hodowane już przeszło 1 000 lat temu. Europejscy marynarze, którzy zobaczyli je po raz pierwszy myśleli, że jest to krzyżówka królika/kota z kurą. W budowie pióra nie posiadają haczyków, które zapewniają trwałość konstrukcji chorągiewki, stąd specyficzny wygląd ptaków – wyglądają jakby były pokryte puchem, specyficzna budowa piór sprawia to, że są one nielotami. Występują w formie z brodą i bez brody. Istnieją różne odmiany barwne tych kur np. białe, czarne, perłowe, żółte. Cechą charakterystyczną u samca jest grzebień – różyczkowy, ciemna barwa, zausznice barwy turkusowej. Charakteryzują się łagodnym usposobieniem. Posiadają silny instynkt kwoczenia dla swoich kurcząt jak i dla innych ptaków (bażantów, kaczek). Waga kury i koguta dochodzi do 1,6 kg. Ilość zniesionych jaj waha się od 80 do 100 w ciągu roku.

Ayam Cemani

Jego nazwa w bezpośrednim tłumaczeniu to ‘’kogut czarny”, jest to niezwykle ciekawa i rzadka rasa. Ich pióra, mięso, krew, skóra i kości są koloru czarnego. Pochodzą one z Sumatry czyli azjatyckiej wyspy należącej do Indonezji. Na Sumatrze wierzy się do dziś w uzdrowicielską moc mięsa z czarnego koguta, które uważane jest również za afrodyzjak. Masa koguta wynosi ok. 2,5 kg natomiast kur do 2 kg. Ilość zniesionych jaj waha się od 60 do 100 w ciągu roku. Wśród hodowców ze względu na swoją cenę rasa ta nosi nazwę lamborghini w kurniku.

Karzełek Polski

To jedyna rodzima – polska, rasa kur zaliczana do ras karłowatych. Zwane są również liliputkami. Charakteryzują się ruchliwością i silnymi instynktami kwoczenia i opieki nad młodymi. Koguty natomiast otaczają opieką swoje stado i posiadają żywe usposobienie.
Są bardzo dobrze przystosowane do panujących warunków środowiskowych, są odporne na choroby i długowieczne (kilkunastoletnie). Ze względu na swoje niewielkie rozmiary, natura obdarzyła je takimi umiejętnościami jak latanie, które chroni je przed drapieżnikami, natomiast gniazdo potrafią ukrywać w przeróżnych miejscach, zdarza się, że bez wiedzy właściciela. Koguty mają krótki i szeroki tułów z dumnie wypiętą piersią. Kolor upierzenia
u samców jest wyrazisty i charakterystyczny w odróżnieniu do bardziej stonowanych kolorystycznie samiczek. Występują w wielu odmianach barwnych srebrzystoszyjnych, złotoszyjnych, pszenicznych, kuropatwianych pstrych. Masa ciała koguta dochodzi do 0,8 kg natomiast samiczek do 0,6 kg. Ilość zniesionych jaj wynosi ok. 120 szt. w ciągu roku.

Polbar

Jest to polska rasa kur będąca w programie ochrony zasobów genetycznych zwierząt gospodarskich. Rasa powstała w wyniku skrzyżowania kur Zielononóżek kuropatwianych
z kogutami past Plymouth Rock. Upierzenie tych kur jest charakterystyczne nakrapiane na czarno. Koguty posiadają upierzenie jasne z szarym/srebrnym nalotem, a kurki są bardziej kuropatwiane. Masa ciała kogutów wynosi ok. 2 kg a kur 1,8 kg. Ilość znoszonych jaj w ciągu roku jest większa w porównaniu do wcześniej wymienionych kur – wynosi między 180-200 szt. W przypadku tej rasy ciekawą sprawą jest to, że pisklęta są autoseksingowe. Znaczy to, że
w zależności od płci pisklęta mają różną barwę puchu i można to zauważyć zaraz po wykluciu. Samiczki posiadają ‘’czarną brew” w przedłużeniu oka. Ptaki te są niepłochliwe i ufne do człowieka.

Różnorodność w chowie przyzagrodowym powinna pojawić się również w menu naszych zwierząt. Można skorzystać z gotowych mieszanek, które są przeznaczone dla kur utrzymywanych w sposób ekstensywny. Sami również możemy przygotować dla nich odpowiedni pokarm dostosowany do pory roku. W okresie od stycznia do maja czyli w okresie nieśności warto wzbogacić dietę o muszle skorupiaków, wysuszonych i rozdrobnionych skorupek jaj, twarogu czyli wzbogacić o paszę zawierającą białko. Oprócz tego podajemy kurom np. ziarno pszenicy, ześrutowane ziarno kukurydzy, jęczmienia. W okresie gdy pojawiają się zioła i zielonka możemy dodać do diety pokrzywę, lucernę, mniszek lekarski, lebiodę, tymianek. Natomiast w okresie gdy pojawią się warzywa możemy śmiało podać kurom tym czym dysponujemy w gospodarstwie np. mogą być to buraki cukrowe, kapusta, sałata, marchew, gotowane ziemniaki. Należy oczywiście pamiętać o świeżej wodzie
w poidełkach. Oraz o regularnych porządkach w kurniku, myciu poideł i karmideł, ważne aby pomieszczenia były zdezynfekowane, czyste, suche. Dzięki zachowaniu odpowiedniej profilaktyki zdrowotnej będziemy mogli cieszyć się dorodnym wyglądem naszych zwierząt,
a  one odwdzięczą się nam wysoką nieśnością i dobrym zdrowiem na długi czas.

Anna Mońko-Łanucha, KPODR w Minikowie